• baza materiałów |
1966 /
79
|
• publikacje |
96 /
55
|
• Celestyn Freinet |
73
|
• kalendarz |
8
|
• techniki plastyczne |
29 /
141
|
• kolorowanki |
220
|
• nasza galeria |
312
|
• galeria zdjęć |
607
|
• katalog haseł |
96
|
|
|
|
| Zwierzę stadne słodkowodne lub morskie, waleń o wydłużonych szczękach, licznie uzębionych. Żywi się rybami, mięczakami, skorupiakami i parzydełkowcami. Pływa szybko i często wyskakuje z wody, bardzo towarzyski i zwinny. Osiąga do 5 metrów długości. Najpowszechniej znanym gatunkiem jest delfin pospolity, żywiący się sardelami, śledziami i rybami latającymi. Może wyrządzać duże szkody w rybactwie. Grzbiet ma zielonoczarny, na nim sierpowata płetwa, strona brzuszna biała. W maju - czerwcu rodzi 1-2 młodych, które po dwóch latach osiągają dojrzałość płciową. Zamieszkuje morza półkuli północnej. Ma zdolność echolokacji i wysoki poziom rozwoju psychicznego. Delfiny są póławiane dla mięsa i tłuszczu. Wytresowane występują w delfinariach, wykorzystywane są również w terapii osób niepełnosprawnych.
|
|
|
| Inaczej jantar, biała, żółta, żółtozłota lub czerwona (rzadko zielonawa lub niebieskawa) kopalna żywica drzew iglastych z okresu trzeciorzędu. Bezpostaciowy, najczęściej występuje w formie nieregularnych lub zaokrąglonych drobnych kawałków. Przezroczysty, przeświecający lub mętny, może zawierać zatopione owady lub szczątki roślin. Potarty suknem elektryzuje się ujemnie. Od starożytności jest cenionym materiałem zdobniczym. Obecnie służy do wyrobu kwasoodpornych naczyń, farb i politur oraz biżuterii i przedmiotów dekoracyjnych. Najsłynniejszym bursztynowym dziełem była bursztynowa komnata w pałacu w Carskim Siole wykonana przez gdańskich, królewieckich i kopenhaskich artystów (wywieziona w 1942 przez Niemców, zaginęła).
|
|
|
| Obejmuje około 500 - 800 gatunków drzew i krzewów występujących na obszarach tropikalnych i subtropikalnych, szczególnie Australii i Afryki. Mają podwójne pierzaste liście, czasem zredukowane do liściaków; drobne kwiaty, najczęściej żółte, rzadziej białe. Wiele gatunków na znaczenie gospodarcze - dostarczają stosowanego cennego drewna w meblarstwie i wyrobie galanterii, olejków eterycznych, barwników, gumy arabskiej i garbników. Niektóre gatunki uprawiane są jako rośliny ozdobne. W Polsce nazwy akacja używa się potocznie, lecz błędnie dla robinii znanej również pod nazwą grochodrzew akacjowy.
|
|
|
| Polski taniec ludowy z regionu krakowskiego, w żywym tempie, w takcie 2/4, z charakterystycznymi rytmami synkopowymi.
|
|
|
| Jednoroczna roślina pastewna o cienkich łodygach, drobnych listkach, jasnych kwiatach, używana jako zielonka lub siano; plewy i słoma tej rośliny są cenną paszą. Chętnie spożywana przez zające.
|
|
|
| Teren, który zamieszkują i na którym pracują bobry, najlepsi budowniczowie wśród zwierząt.
|
|
|
| Siedzisko bobrów, samodzielnie przez nie zbudowane. Żeremia można spotkać blisko brzegu, są częściowo zanurzone w wodzie. Wejścia do nich znajdują się pod wodą. Żeremia zbudowane są z gałęzi i mułu. Ich konstrukcja tworząca liczne korytarze połączone ze sobą jest bardzo dobrze zabezpieczone i pozwala na przechowanie zgromadzonych na czas zimy zatopionych zapasów.
|
|
|
| Zwierzę zaliczane do gryzoni żyjące na terenach zwanych żerowiskami. Jest pod ochroną. Osiąga długość około 150 centymetrów łącznie z ogonem. Waży do 35 kilogramów. Ma opływowe kształty i płaski ogon, który stanowi dużą pomoc podczas pływania. Jego przednie dobrze rozwinięte kończyny ułatwiają poruszanie się po lądzie. Tylne, w których palce połączone są specjalną błoną ułatwiają pływanie. Jest roślinożerny. Zjada korę drzew, liście, gałązki wierzby, leszczyny i brzozy. Nie gardzi też ziołami i trawą. Świetnie czuje się w wodzie. Może przebywać pod nią do kilkunastu minut. Ma ostre zęby, którymi ścina gałęzie i drzewa. Samodzielnie buduje sobie dom - żeremia. Bobry są wspaniałymi budowniczymi. Potrafią zbudować mocne tamy wykorzystując patyki, gałęzie oraz muł. Bardzo o nie dbają. W przypadku wysokiego poziomu wody mogącego spowodować ich zniszczenie robią w nich otwory, którymi woda przedostaje się nie powodując uszkodzenia tamy. Późną wiosną rodzą się małe bobry. Opiekują się nimi rodzice. Bobry żyją w gromadach (do dziesięciu osobników).
|
|
|
| Popularny krzew ozdobny. W różnych odmianach występuje w parkach, ogrodach i na skwerach. Pochodzi z Japonii. Posiada twarde pędy pokryte cierniami i drobnymi listkami. Jesienią liście przyjmują różne barwy: czerwone, żółte oraz pomarańczowe. Czerwone owoce pozostają na krzakach aż do zimy stanowiąc pokarm dla ptaków. Z owoców można przygotować herbatkę o leczniczych właściwościach.
|
|
|
| Jest największą i najbardziej znaną sikorką spośród sikor. Mierzy ok. 14 cm. Na czarnej głowie można zaobserwować białe policzki. Spód ciała jest żółty, grzbiet zielonkawy, a skrzydła i ogon niebieskoszare. Można ją spotkać w większości miejsc zielonych tj. parkach, lasach oraz sadach. Bogatka preferuje jednak przede wszystkim lasy mieszane. Dieta jej obfituje w owady. Miejscem do budowy gniazd są najczęściej dziuple znajdujące się blisko ziemi oraz wgłębienia (jamki) ziemne. Czas wylęgu wynosi od 14 - 18 dni. Młode opuszczają gniazdo zwykle po upływie ok 19 dni. Zimą bogatka chętnie odwiedza karmniki w poszukiwaniu tłuszczów (słonina), a także oleistych nasion.
|
|
|
| Ssak należący do rodziny psowatych. Jego długość kształtuje się w granicach ok. 200 cm (mierząc od nosa do końca ogona), a wysokość w kłębie ok. 90 cm. Najczęstszymi miejscami występowania są tereny górskie oraz równiny Średnia długość życia wilka to okres od 8 do 16 lat. W niewoli żyją dłużej, do 20 lat. Ruja (okres rozrodu) przypada na okres lutego i marca, ciąża trwa ok. 60 - 65 dni. Wilki żyją w stadach (watahach). Bardzo dobrze opanowały one język symboli. Ich komuniikacja w watahach jest bardzo dopracowana: opiera się na odgłosach i pozach, dzięki którym inne osobniki mogą ocenić sytuację w jakiej się w danej chwili znajdują. Warto tu wspomnieć o tym, że zwykle rozmnaża się para alfa czyli para osobników najsilniejszych, przewodzących stadu. Dieta wilków składa się przede wszystkim z mięsa. Stanowią ją zarówno drobne zwierzęta (także ptaki), jak i duże tj. sarny czy łosie. Oprócz mięsa wilki jedzą też m.in. owoce. Obszar, w którym wilki bytują jest bardzo rozległy. W ciągu jednego dnia mogą one pokonywać dziesiątki kilometrów, a prędkość jaką może uzyskać wilk przez krótki okres czasu może dochodzić nawet od 70 - 80 kilometrów na godzinę! Bez wątpienia najlepiej rozwiniętymi zmysłami jest węch oraz słuch. W Polsce sytacja wilków staje się unormowana, jednak gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną. Odstrzały są dopuszczalne tylko w sytuacjach wyjątkowych, jak agresywne zachowanie. Potrzebna jest do tego specjalna zgoda na odstrzał.
|
|
|
| Zając jest ssakiem zamieszkującym przede wszystkim tereny rolnicze oraz lasy - suche, bez terenów bagiennych i podmokłych. Budowa ciała tych ssaków zadziwia ukształtowaniem. Tylne nogi (skoki) są dłuższe od przednich, a uszy (słuchy) dłuższe od głowy. Trzeszcze czyli oczy zająca są osadzone całkowicie po bokach głowy. Skóra (smuż) pokryta jest kożuchem (turzyca). W zależności od pory roku zmienia się jego gęstość i barwa (przede wszystkim u starszych zajęcy kożuch zimowy jest jaśniejszy i grubszy niż letni). Przeciętna długość zająca to ok. 75 cm, wysokość 30 cm, masa 4 kg. Omyk (ogon zająca) zwykle ma długośc ok. 9 cm, a skoki odpowiednio ok. 20 cm i 35 cm. Są to zwierzęta roślinożerne, żywiące się przede wszystkim trawą i warzywami tj. marchwią, ziemniakami, kapustą, seradelą. Mieszkaniem zająców są płytkie zagłębienia w ziemi tzw. kotlinki (niecki śniegowe). Najlepiej obserwować je wcześnie rano lub wieczorem, wtedy bowiem żerują. Głosy wydawane przez te ssaki można usłyszeć rzadko - praktycznie jedynie w chwilach gdy czują się zagrożone lub są ranne.
|
|
|
| Ptak o czarno - białym kolorze, o czerwonym karku i pokrywie podogonowej. Od pozostałych dzięciołów różni się też białymi plamami na barkach, a także czarną czapeczką na czubku głowy (u młodych osobników czapeczka jest czerwona). Najczęściej można obserwować go na pniach drzew lub słupach. Charakterystyczną cechą dla tego gatunku ptaków jest stukanie dziobem po gałęziach czy słupie. Stukanie to jest podobne jak w przypadku poszukiwania jedzenia, jednak w ten sposób porozumiewają się; stuk taki zastępuje dzięciołom śpiew. Ptaki te żywią się owadami, a zimą przede wszystkim nasionami szyszek drzew iglastych. Młode osobniki na świat przychodzą w dziuplach wykuwanych w miękkim drewnie. Jaja wysiaduje najczęściej samiec. Po 10-12 dniach młode wylęgają się z jaj, a po 20 - 28 dniach opuszczają dziuplę.
|
|
|
| Ssak zamieszkujący lasy, najczęściej mieszane. Najchętniej osiedla się na terenach obfitujących w bagna i tereny podmokłe, w dużych kompleksach leśnych. Skórę pokrywa czarnobrązowa szczecina. Suknia (pokrycie ciała) u młodych warchlaków jest brązowo - kremowa, w podłużne paski. Głowa jest wydłużona zakończona ryjkiem, a ogon kitką. Nogi (biegi) są bardzo silne, niezbyt wydłużone. Dzik jest aktywny zarówno w ciągu dnia jak i nocą. Żyje w rodzinach. Ruja zwana u dzików huczką przypada na miesiące jesienno - zimowe. Młode rodzą się na wiosnę (marzec, kwiecień i maj). Młode dziki usamodzielniają się po sześciu miesiącach, a dojrzałość płciową uzyskują między 9-18 miesiącem życia. Samotnie żyją na ogół stare dziki (odyńce). Młode żyjące samotnie dołączają do stada w okresie rui. Pożywienie pozyskują ryjąc ziemię w poszukiwaniu korzeni, bulw, owoców, ślimaków oraz larw owadów. Zjadają także jaja i padlinę. Charakterystycznymi odgłosami jest kwiczenie i chrząkanie. Ze wszystkich zmysłów u dzików najlepiej rozwinięty jest słuch i węch. Mieszkaniem dzika jest barłóg zakładany w leśnych zagajnikach, zaroślach oraz trzciniskach itp. Zimą wyścielają je suchą trawą, ściółką i gałęziami. Ulubioną zabawą dzików jest tarzanie się w błocie. Kąpieliska takie znadujące się najczęściej w pobliżu ich ostoi (miejsc spoczynku) nazywamy brochowiskami. Dziki to zwierzęta bardzo pożyteczne: ryjąc ziemię mieszają ściółkę z dolnymi warstwami ziemi, a ich dieta jest bogata w wiele gatunków larw, owadów i gryzoni, a także padliny przez co eliminują wiele chorych osobników innych gatunków, zapobiegając wybuchom chorób.
|
|
|
| Ssak z rodziny psów. Wierzch ciała ma pokryty czerwonobrązową sierścią, a brzuch, podgardle oraz wewnętrzna strona łap są białawe. Ubarwienie może się zmieniać : spód ciała może ciemnieć, a na grzbiecie wystąpić ciemny pas Miejscami bytowania lisów są lasy, parki oraz pola. Przeciętna długość waha się w okolicach 115 cm (wraz z kitą). Pysk jest długi, zakończony wietrznikiem (nos). Nogi lisa (stawki) są cienkie i krótkie. Charakterystyczną cechą tego drapieżnika jest długi puszysty ogon (kita) z białym końcem. Największa aktywność tego ssaka przypada na zmierzch i noc. Młode osobniki są aktywne cały dzień. W ciągu dnia przebywają w norze. Charakterystyczne jest to, że lisy na ogół posiadają kilka nor. Jedna jest ich domem, a inne miejscem schronienia w razie nieoczekiwanego nadejścia niebezpieczeństwa. Pożywieniem lisa są najczęściej ssaki do wielkości zająca i ptaki. Zjada również owoce. Młode lisy zwykle rodzą się na przełomie marca i kwietnia po ok 50-dniowej ciąży. Dojrzałość płciową osiągają po 9 miesiącach. Dźwięki wydawane przez lisy są zbliżone do odgłosu psów. Różnią się tonacją i długością brzmienia (lisy wydają krótsze szczeknięcia).
Ze wszystkich zmysłów najlepiej rozwinięty mają słuch i węch. Chód lisa odbywa się w charakterystyczny dla psowatych sposób: z nosem przy ziemi (sznurowanie). Są one jednak bardzo czujne, a umiejętność szybkiego biegu (dyndowania) pozwala sprawnie ukryć się przed niebezpieczeństwem. Lisy są głównym przenosicielem wścieklizny, dlatego przy zaobserwowaniu osobnika żyjącego dziko, który nie boi się ludzi należy zachować szczególną ostrożność.
|
|
|
| Jest ssakiem z rodziny jeleniowatych, latem o rdzawobrunatnej sierści z żółtawym lustrem (biała plama na pośladkach), a zimą szarobrązowej z białym lustrem. Młode sarny mają na ciele białe plamki. Zad u sarny jest wyższy od kłębu. Nogi (cewki) są cienkie, zakończone racicami. Poroże samca ma do 3 odnóg na tyce, jest ono zrzucane co rok w okresie jesiennym (październik - listopad). Nowe rośnie średnio do kwietnia. Sarny zamieszkują praktycznie wszystkie większe kompleksy leśne, żyją samotnie, w parach i stadach. Stada (rudle) składają się z kóz, koźlaków i kozłów. Młode osiągają dojrzałość po dwóch latach. Rodzą się w okresie wiosennym, na przełomie maja i czerwca. Latem sarny żerują na łąkach i polach, najczęściej w pobliżu ostoi - miejsc, które obierają sobie na miejsce stałego pobytu. Gdy nadchodzi jesień zarówno samotne osobniki, jak i stada wchodzą głebiej w las. Zimą żywią się owocami drzew, krzewami oraz ziołami, które zdobywają odkopując je spod śniegu przednimi cewkami. Przestraszone wydają dźwięki podobne do "szczekania" i zjeżają sierść, co jest sygnałem ostrzegawczym dla innych o zbliżającym się niebezpieczeństwie.
|
| | znalezionych: 96, strona 5 z 5 nowsze - 1 2 3 4 5 - starsze |
|
|